η τελευταία εβδομάδα ήταν εβδομάδα περισυλλογής, που οφείλεται σε αυτοαπομόνωση, και οδήγησε σε μια αναθεώρηση κάποιων σκέψεων και απόψεων. μια από αυτές τις απόψεις είναι ότι οι άνθρωποι που αγαπάς δεν πρόκειται να σε απογοητεύσουν ποτέ. κάτι τέτοιο μπορεί να σε οδηγήσει στον αναχωρητισμό... να θέλεις να απομονωθείς, να μη θες να βγεις από το σπίτι σου. ούτε καν από το δωμάτιό σου... το θετικό είναι πως μένεις λίγο με τον εαυτό σου. ακόμα επανεκτιμάς κάποια πράγματα και ταυτόχρονα βλέπεις πως κάποια άλλα δεν τα έχεις απαραίτητα ανάγκη... κάποιος θα πει πως μαθαίνεις να είσαι "αυτάρκης" μόνος σου οι Τούρκοι λένε "μόνο ο Θεός μόνος"... ο Αριστοτέλης τόνιζε πως μόνοι τους μπορούν να ζήσουν μονάχα οι θεοί ή τα θηρία! τέλος πάντων...!
πριν από μια εβδομάδα απέκτησα μετά από μεγάλη αναμονή μια κόπια του νέου δίσκου των BLML, του σχήματος που ηγείται ο Γιώργος Καρανικόλας γνωστός και πολλάκις αποθεωμένος με τους Last Drive!
το album τιτλοφορείται "Panopticon", έρχεται 3 περίπου χρόνια μετά το αλησμόνητο "The Gift" και αποτελεί φυσική του συνέχεια υπό πολλές έννοιες, που συνοψίζονται στην εξής μία: ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ ΔΊΣΚΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!
πραγματικά πρόκειται για ένα καλλιτεχνικά άρτιο μουσικό έργο. τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά, μπορεί άνετα να πει κανείς, ότι είναι άψογο! οι ενορχηστρώσεις όμορφες και έξυπνες, μιας και το αποτέλεσμα είναι σφιχτό, κάτι που ίσως να οφείλετε και στο γεγονός, ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν live, όπως τόνισε ο Γιώργος στην εκπομπή του Θανάση Μήνα στο "κόκκινο 105,5" τις προάλλες!
ένα από τα πολλά επιτεύγματα του "Panopticon", είναι πως δεν μπορείς να το εντάξεις κάπου χρονολογικά, ή στυλιστικά! όσο και να προσπαθήσεις είναι αδύνατο να εντοπίσεις επιρροές, εκτός ίσως από μια γενικώς και αορίστως νοούμενη ...ψυχεδέλεια(!!!)
το μόνο αρνητικό σ'αυτή την κυκλοφορία, είναι ο περιορισμένος αριθμός αντιτύπων της (μόλις 250)!!!!!!!!!!!
τέλος να αναφερθεί πως μαζί με το βινύλιο, παίρνεις και το cd συν 3 bonus tracks!!!
δεν έχω πολλά να σου πω...η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ!
δε θα σε κουράσω (ελπίζω τουλάχιστον)...απλά θα μοιραστώ μαζί σου ένα μέρος της μουσικής που μου κρατάει παρέα τον τελευταίο καιρό!
ότι συμπαθώ, μεταξύ άλλων και το Art Rock, φαντάζομαι, το έχεις καταλάβει!
τελευταία έχω σκαλώσει με το album "Red" των King Crimson. κυκλοφόρησε το 1974 και ήταν το τελευταίο της πρώτης φάσης τους...παίζει να είναι και το πιο εύληπτο, σίγουρα όμως δεν είναι απλοϊκό!!! ο πυρήνας του group στο δίσκο αυτό ήταν ο Bill Bruford στα drums(respect), ο John Wetton στο μπάσσο(επίσης), και, φυσικά, ο τεράστιος κιθαρίστας που απαντάει στο όνομα Robert Fripp!!!
να πω μόνο για το τέλος, ότι ο συγχωρεμένος ο Cobain ανέφερε αυτό το δίσκο ως βασική επιρροή(βλέπε wikipedia)!!!!
"να'μαι πάλι εδώ ζωντανός" που έλεγαν κι οι Τρύπες!
που λες, κακό πράγμα να σου μένουν απωθημένα...και δεν εννοώ, το να γίνω rock star, ή να παραπονιέμαι, επειδή δεν έγινε κάτι με κάποια κοπέλα...τουλάχιστον, όχι μόνο αυτό...απωθημένο μπορεί να είναι και το ότι δεν πάτησες πόδι σε κάποιο ζήτημα που σε αφορά...ή το ότι δεν άνοιξες το στόμα σού εκεί που, όχι μόνο έπρεπε, αλλά και θα σου έκανε και πολύ καλό!!! είναι αμαρτία να μη βάζεις τον κάθε @#$% και την κάθε %^&* στη θέση τους και να πνίγεις το θυμό σου! όταν μάλιστα αυτό γίνεται κατ'εξακολούθησιν, δημιουργείται πληγή και έχεις ένα ωραιότατο απωθημένο, το οποίο είναι εύκολο να εντοπίσεις και να ανασύρεις από τα βάθη του ασυνείδητού σου, αλλά, πίστεψέ με, είναι πολύ, μα πάρα πολύ δύσκολο να σβύσεις... ο Bono, προτού καταντήσει "Νταλάρας του διεθνούς jet-set" έλεγε σε ένα τραγούδι των U2, "don't let the bastards grind you down"!
το ξέρω δεν περίμενες να ξαναδεις γραπτό μου. με το δίκιο σου και να με έχεις ξεγράψει...να όμως!
οι τελευταίοι μήνες ήταν ...όχι και τόσο καλοί μαζί μου... παρόλο που οι πολιτικές εξελίξεις ήταν του γούστου μου, δε στάθηκε δυνατό να το απολαύσω...απόγνωση, απελπισία, μηδενική αυτοπεποίθηση, νευρικός κλονισμός...τύψεις που με το χάλι μου ταλαιπώρησα τους δικούς μου ανθρώπους,οικογένεια και φίλους.
δεν είναι εύκολο να βγείς από το βάλτο της κατάθλιψης.όχι τελείως. αυτό προσπαθώ να πετύχω τα τελευταία 15 χρόνια... το παλεύω όμως και για μένα και για τους ανθρώπους μου... ξέρω πως έχω πολλά ελαττώματα, εξαιτίας των οποίων έχω πληγώσει και έχω διώξει αρκετούς... προσπαθώ όμως, παρόλο που συχνά χάνω το κουράγιο μου...
το έξτρα βοήθημα σ'αυτή την προσπάθεια ήταν και είναι η μουσική και συγκεκριμένα το rock'n'roll!!!!!!!!!!!!
το Σάββατο που πέρασε, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, οι Dark Rags, μια από τις σημαντικότερες τωρινές μπάντες του ελληνικού rock'n'roll, έδωσαν στο "κουρδιστό πορτοκάλι" στην Άρτα ένα σαρωτικό live! παρουσίασαν σχεδόν όλα τα τραγούδια των δύο album τους: το ομώνυμο ντεμπούτο τους (στην αθηναική Fuzz Overdose) και το "Paranoia Blues", που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη από τη Γαλλική Closer. τα παιδιά εκείνο το βράδυ ήταν σε διαολεμένη φόρμα, απίστευτα δεμένοι, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και απολαυστικά τοσο στα δικά τους κομμάτια, όσο και στις διασκευές που απέδωσαν- δε θα ξεχάσω το You're Gonna Miss Me των 13th Floor Elevators!!!!!!!! με λίγα λόγια πρόκειται για ένα ακαταμάχητο Rock'n'Roll κτήνος!!!!!!!!!!
μάγκες αλήθεια το λέω με ξαναβάλατε στο παιχνίδι... να σας έχει ο Elvis καλά!!!!!!
Υ.Γ. lemon ήσουν η τελική ώθηση γι'αυτή την ανάρτηση!!!!
αφορμή για αυτήν την επανεμφάνιση, είναι το γεγονός ότι πλησιάζουμε το μήνα Δεκέμβρη, το μήνα κατά τον οποίο αρχίζουν να εμφανίζονται οι λίστες , όχι αξιολόγησης, αλλά αυτές που μας θυμίζουν τι έγινε κατά το έτος που κάθε φορά εκπνέει!
αυτό ισχύει για κάθε μορφή της ανθρώπινης δραστηριότητας καλλιτεχνικής και μη!
αυτή που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι η μουσική βεβαίως-βεβαίως!σαν γνήσιος, όμως, παρελθοντολάγνος που είμαι σκέφτηκα να κάνω κάτι ελαφρώς διαφορετικό:
αντί να ασχοληθώ αποκλειστικά με το τρέχον έτος, θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες επιλογές από τη μουσική δραστηριότητα του 1974, του 1984, 1994 κ.ο.κ. αυτό βέβαια θα γίνει σε συνέχειες ( ούτε φωτορομάντζο)
ξεκινάμε με το 1974!
στα καθ'ημάς, η Χούντα πέφτει, ο Καραμανλής έρχεται και η Κύπρος δέχεται την εισβολή του "Αττίλα".
στην αλλοδαπή ο πόλεμος του Βιετνάμ πλησιάζει στο τέλος του ενώ στις ΗΠΑ ξεσπάει το σκάνδαλο του Γουότεργκαίητ, που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του Νίξον!
στα μουσικά έχει ήδη καθιερωθεί η έννοια του ροκ σταρ με τις υπερβολές, τις κραιπάλες κτλ. τα επικρατούντα είδη είναι το γκλαμ και το αρτ ροκ!
1)οι Queen αποκτούν το πρώτο τους νούμερο 1 single. δεν είναι άλλο από το "Killer Queen" μέσα από το album "Sheer Heart Attack".
2)ο Brian Eno μετά από δύο δίσκους αποχωρεί από τους Roxy Music. έχοντας μάλιστα στο ενεργητικό του μια συνεργασία με το Robert Fripp, προχωράει ακάθεκτος στο δισκογραφικό του ντεμπούτο με το γενικό τίτλο "Here Come The Warm Jets". o Γιάννης Πετρίδης επιλέγει για σήμα των εκπομπών του στο Δεύτερο πρόγραμμα, μέσα από αυτό το album, το "On Some Faraway Beach". του το αφιερώνω λοιπόν.
3) την ίδια χρονιά ο πολύς David Bowie απεκδύεται το glam περίβλημα και στρέφει το ενδιαφέρον του στις μαύρες μουσικές.αυτό φαίνεται και στο διπλό "David Live" lp της ίδιας χρονιάς. ακούστε το "Aladdin Sane".
4)το ίδιο έτος οι Genesis κυκλοφορούν το διπλό "The Lamb Lies Down On Broadway" ένα δίσκο που περιέχει πολλούς λόγους να τον θυμάται κανείς! ένας απ'αυτούς είναι και το τελευταίο ντουέτο του Peter Gabriel με το Phil Collins: "Carpet Crawlers"!
5) το 1974 κυκλοφόρησε ένας δίσκος τον οποίον άκουσα πρώτη φορά κάπου είκοσι χρόνια αργότερα..! πρόκειται για το "mirage" των Camel του Andrew Latimer! τότε θεωρούσα πως ξεχωρίζει το "Nimrodel/The Procession/The White Rider". σήμερα εξακολουθώ να το πιστεύω!!!
6) τη χρονιά με την οποία ασχολούμαστε ο Neil Young κυκλοφόρησε το "On The Beach", έναν πραγματικά παραγνωρισμένο δίσκο, που χρειάστηκε κάπου 30 χρόνια και να επανακυκλοφορήσει σε cd και να αποκτήσει έτσι τη θέση που του αξίζει! το κομμάτι που επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό που διασκευάζει στις εμφανίσεις του και ο Lee Ranaldo:το "Revolution Blues"!
7) τέλος το 1974 τυπώθηκαν σε βινύλιο για πρώτη φορά τα περίφημα "τραγούδια του δρόμου" του Μάνου Λοϊζου. είναι μια συλλογή τραγουδιών που είχαν γραφτεί πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας και που η λογοκρισία δεν είχε επιτρέψει να κυκλοφορήσουν.επέλεξα το τραγούδι " ο αρχηγός" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, μουσική,φυσικά, του Λοϊζου και σε εξαίρετη ερμηνεία της Αλέκας Αλιμπέρτη! αφιερώμένο!
