Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

13th Floor...

καλησπέρα!
το κλισέ λέει "δύο πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή, ότι γεννιόμαστε και ότι κάποτε θα πεθάνουμε". ο δε Καζαντζάκης το κάνει ακόμη πιο αποπνικτικό, τονίζοντας πως αυτά τα δύο θεμελιώδους, για τη ζωή, σημασίας περάσματα, τα διαβαίνουμε ολομόναχοι....
στο ενδιάμεσο έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε το στίγμα μας με διάφορους τρόπους: με την τέχνη, την ενασχόληση με τα κοινά, κάνοντας φιλικούς κύκλους, και μέσω οικογένειας....
το τι γίνεται μετά θάνατον πολλούς ενδιαφέρει (αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο φτιάχτηκαν οι θρησκείες).
τι γίνεται όμως με αυτούς που μένουν πίσω;
πώς βιώνεται η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; πόσο διαρκεί; υπάρχουν κανόνες; αντέχεται;;;;;;;
και αυτά τα ερωτήματα έχουν τεθεί κατά το παρελθόν (φαντάζομαι τουλάχιστον), αλλά δε γνωρίζω αν έχουν δοθεί απαντήσεις, πόσο μάλλον πειστικές...!
όλοι μα όλοι οι λαοί έφτιαξαν θρησκείες με κυρίαρχο στοιχείο το μέταφυσικό, με στόχο να δοθεί απάντηση στο τι γίνεται με την ψυχή του τεθνεώτος.
αν όμως κανείς το καλοσκεφτεί, ο πραγματικός λόγος είναι για την "παραμυθεία" των ζωντανών, την παρηγοριά πως η ψυχή του εκλιπόντος δεν χάνεται. είτε μας παρακολουθεί από κοντά και μας προσέχει, είτε ταξιδεύει...!
από τη μια οι αρχαίοι Ρωμαίοι στις οικείες τους είχαν βωμό για τους προγόνους τους. από την άλλη οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν στο στόμα του νεκρού τα "πορθμεία" που θα έπρεπε να δώσει στο βαρκάρη για να τον περάσει απέναντι.    
ο πόνος όμως φεύγει;
σίγουρα αργεί....!


suede "the next life"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου