Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

it happend in 1974

καιρό έχουμε να τα πούμε ε;
αφορμή για αυτήν την επανεμφάνιση, είναι το γεγονός ότι πλησιάζουμε το μήνα Δεκέμβρη, το μήνα κατά τον οποίο αρχίζουν να εμφανίζονται οι λίστες , όχι αξιολόγησης, αλλά αυτές που μας θυμίζουν τι έγινε  κατά το έτος που κάθε φορά εκπνέει!
αυτό ισχύει για κάθε μορφή της ανθρώπινης δραστηριότητας καλλιτεχνικής και μη!
αυτή που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι η μουσική βεβαίως-βεβαίως!σαν γνήσιος, όμως, παρελθοντολάγνος  που είμαι σκέφτηκα να κάνω κάτι ελαφρώς διαφορετικό:
αντί να ασχοληθώ αποκλειστικά με το τρέχον έτος, θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες επιλογές από τη μουσική δραστηριότητα του 1974, του 1984, 1994 κ.ο.κ. αυτό βέβαια θα γίνει σε συνέχειες ( ούτε φωτορομάντζο)
ξεκινάμε με το 1974!
στα καθ'ημάς, η Χούντα πέφτει, ο Καραμανλής έρχεται και η Κύπρος δέχεται την εισβολή του "Αττίλα".
στην αλλοδαπή ο πόλεμος του Βιετνάμ πλησιάζει στο τέλος του ενώ στις ΗΠΑ ξεσπάει το σκάνδαλο του Γουότεργκαίητ, που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση  του Νίξον!
στα μουσικά έχει ήδη καθιερωθεί η έννοια του ροκ σταρ με τις υπερβολές, τις κραιπάλες κτλ. τα επικρατούντα είδη είναι το γκλαμ και το αρτ ροκ!

1)οι Queen αποκτούν το πρώτο τους νούμερο 1 single. δεν είναι άλλο από το "Killer Queen" μέσα από το album "Sheer Heart Attack".     

2)ο Brian Eno μετά από δύο δίσκους αποχωρεί από τους Roxy Music. έχοντας μάλιστα στο ενεργητικό του μια συνεργασία με το Robert Fripp, προχωράει ακάθεκτος στο δισκογραφικό του ντεμπούτο με το γενικό τίτλο "Here Come The Warm Jets". o Γιάννης Πετρίδης επιλέγει για σήμα των εκπομπών του στο Δεύτερο πρόγραμμα, μέσα από αυτό το album, το "On Some Faraway Beach". του το αφιερώνω λοιπόν.   

3) την ίδια χρονιά ο πολύς David Bowie απεκδύεται το glam περίβλημα και στρέφει το ενδιαφέρον του στις μαύρες μουσικές.αυτό φαίνεται και στο διπλό "David Live" lp της ίδιας χρονιάς. ακούστε το "Aladdin Sane". 

4)το ίδιο έτος οι Genesis κυκλοφορούν το διπλό "The Lamb Lies Down On Broadway" ένα δίσκο που περιέχει πολλούς λόγους να τον θυμάται κανείς! ένας απ'αυτούς είναι και το τελευταίο ντουέτο του Peter Gabriel με το Phil Collins: "Carpet Crawlers"! 

5) το 1974 κυκλοφόρησε ένας δίσκος τον οποίον άκουσα πρώτη φορά κάπου είκοσι χρόνια αργότερα..! πρόκειται για το "mirage" των Camel του Andrew Latimer!  τότε θεωρούσα πως ξεχωρίζει το "Nimrodel/The Procession/The White Rider". σήμερα εξακολουθώ να το πιστεύω!!!   

6) τη χρονιά με την οποία ασχολούμαστε ο Neil Young κυκλοφόρησε το "On The Beach", έναν πραγματικά παραγνωρισμένο δίσκο, που χρειάστηκε κάπου 30 χρόνια και να επανακυκλοφορήσει σε cd και να αποκτήσει έτσι τη θέση που του αξίζει! το κομμάτι που επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό που διασκευάζει στις εμφανίσεις του και ο Lee Ranaldo:το "Revolution Blues"!    

7) τέλος το 1974 τυπώθηκαν σε βινύλιο για πρώτη φορά τα περίφημα "τραγούδια του δρόμου" του Μάνου Λοϊζου. είναι μια συλλογή τραγουδιών που είχαν γραφτεί πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας και που η λογοκρισία δεν είχε επιτρέψει να κυκλοφορήσουν.επέλεξα το τραγούδι " ο αρχηγός" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, μουσική,φυσικά, του Λοϊζου και σε εξαίρετη ερμηνεία της Αλέκας Αλιμπέρτη! αφιερώμένο!  

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

fourteenth

πριν από πολλά χρόνια μια πρεβεζάνικη μπάντα, οι Red Motortoy ηχογράφησαν το ένα και, δυστυχώς, μοναδικό demo τους, που περιείχε τέσσερα τραγούδια και είχε ως γενικό τίτλο "September's Fear"! ήταν μια όμορφη εποχή: το rock'n'roll κυριαρχούσε σε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, ακόμα και στην Πρέβεζα! στην Πρέβεζα υπήρχαν κάπου 8 μπάντες φτιαγμένες από παιδιά με όρεξη και πάθος για να παίξουν τις αγαπημένες τους μουσικές, όπως heavy metal, hard rock, classic rock, grunge και βέβαια alternative! αυτά τα τελευταία υποείδη του rock, εκπροσωπούνταν, από τους Red Motortoy, μπολιασμένα με διασκευές σε Pink Floyd, Black Sabbath, Stooges και φυσικά Nirvana, SonicYouth και, για να παίξουν κανα χιτάκι, το "song 2" των Blur...! ο στίχος αυστηρά αγγλικός στην αρχή. αρκετά τα live, για τα δεδομένα της πόλης και με κάποιες αλλαγές στο line-up!όχι δεν αποτέλεσα μέλος του group, αν και πολύ θα το ήθελα! τα παιδιά τα γνώρισα μέσω της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Πρέβεζας, όπου επιμελούμαστε και παρουσιάζαμε μουσικές εκπομπές, όπου διοχετεύαμε την ανάγκη μας για έκφραση μέσω της αγάπη μας για το r'n'r! σύντομα όμως η μπάντα σχηματίστηκε και τα παιδιά πέρασαν από την απλή αναπαραγωγή, στην παραγωγή! η πρώτη εμφάνισή τους πρέπει να ήταν στο Κηποθέατρο του Δήμου Πρέβεζας (σημερινό θέατρο "Γιάννης Ρίτσος") όπου ανοίξανε ένα festival με ντόπιες μπάντες. ξεκινήσανε με το "smells like teen spirt" των Nirvana και κλείσανε το set τους με την καταιγιστικότερη, (χάρη στον drummer) εκτέλεση του "Territorial Pissings", πάλι των Nirvana! πραγματικά προσπάθησαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να παίζουν απλά διασκευές. το πάλεψαν με τα περίεργα κουρδίσματα της κιθάρας. με τα πολύ προσεγμένα φωνητικά, τη σφιχτή rhythm section, αλλά... δύο, κατά τη γνώμη μου, ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στο άδοξο τέλος: πρώτον οι σπουδές και δεύτερον η μάστιγα του ελληνόφωνου rock! μάγκες ήταν μεγάλο σφάλμα που το γυρίσατε στον ελληνικό στοίχο! μέγα σφάλμα! η μπάντα διαλύθηκε γύρω στα 1999. είναι κρίμα που δεν καταφέρανε να ηχογραφήσουν ''κανονικό" album... πραγματικά άξιζε τον κόπο!!!! φιλιάααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!    

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

13th Floor...

καλησπέρα!
το κλισέ λέει "δύο πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή, ότι γεννιόμαστε και ότι κάποτε θα πεθάνουμε". ο δε Καζαντζάκης το κάνει ακόμη πιο αποπνικτικό, τονίζοντας πως αυτά τα δύο θεμελιώδους, για τη ζωή, σημασίας περάσματα, τα διαβαίνουμε ολομόναχοι....
στο ενδιάμεσο έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε το στίγμα μας με διάφορους τρόπους: με την τέχνη, την ενασχόληση με τα κοινά, κάνοντας φιλικούς κύκλους, και μέσω οικογένειας....
το τι γίνεται μετά θάνατον πολλούς ενδιαφέρει (αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο φτιάχτηκαν οι θρησκείες).
τι γίνεται όμως με αυτούς που μένουν πίσω;
πώς βιώνεται η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; πόσο διαρκεί; υπάρχουν κανόνες; αντέχεται;;;;;;;
και αυτά τα ερωτήματα έχουν τεθεί κατά το παρελθόν (φαντάζομαι τουλάχιστον), αλλά δε γνωρίζω αν έχουν δοθεί απαντήσεις, πόσο μάλλον πειστικές...!
όλοι μα όλοι οι λαοί έφτιαξαν θρησκείες με κυρίαρχο στοιχείο το μέταφυσικό, με στόχο να δοθεί απάντηση στο τι γίνεται με την ψυχή του τεθνεώτος.
αν όμως κανείς το καλοσκεφτεί, ο πραγματικός λόγος είναι για την "παραμυθεία" των ζωντανών, την παρηγοριά πως η ψυχή του εκλιπόντος δεν χάνεται. είτε μας παρακολουθεί από κοντά και μας προσέχει, είτε ταξιδεύει...!
από τη μια οι αρχαίοι Ρωμαίοι στις οικείες τους είχαν βωμό για τους προγόνους τους. από την άλλη οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν στο στόμα του νεκρού τα "πορθμεία" που θα έπρεπε να δώσει στο βαρκάρη για να τον περάσει απέναντι.    
ο πόνος όμως φεύγει;
σίγουρα αργεί....!


suede "the next life"

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

twelve monkeys

χρόνια και ζαμάνια!
πολύ καλησπέρα σας αγαπητά μου παιδιά! πώς είστε; τι μου γίνεστε; από την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε συνέβησαν πολλά, όπως ότι ενίσχυσα το άνεργο δυναμικό της χώρας...
η αφορμή,όμως, που μου έδωσε το έναυσμα για καινούργια ανάρτηση, ήταν ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου και το οποίο κυριολεκτικά "ρούφηξα" διαβάζοντάς το σε δύο μόλις μέρες!
πρόκειται για το "Release the Bats" και όπως μας πληροφορεί και ο υπότιτλος πρόκειται για την "Ιστορία της Ελληνικής Σκοτεινής Εναλλακτικής Σκηνής". συγγραφέας είναι ο Νίκος Δρίβας και εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Ars Nocturna. πρόκειται για μια λεπτομερέστατη καταγραφή αν όχι όλων, σίγουρα των περισσοτέρων συγκροτημάτων και μουσικών, που έδρασαν στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι και την τρέχουσα δεκαετία, επηρεασμένοι από το Dark Wave και γενικά από αυτό που σήμερα πολλοί αποκαλούν Dark Alternative, και που πραγματικά καλύπτουν όλες τις τάσεις του σκοτεινού αυτού μουσικού ιδιώματος. πραγματικά ο συγγραφέας, τον οποίο είχα την χαρά να γνωρίσω, όντας και ο ίδιος μέλος αυτής της σκηνής τόσο ως μέλος συγκροτημάτων, όσο και ως οπαδός, καταγράφει ό,τι έχει να κάνει με την ελληνική σκοτεινή σκηνή: μπάντες, δίσκους, συναυλίες, clubs, dj's, fanzines και οτιδήποτε θα μπορούσε να σχετίζεται με όλα αυτά! 
πρόκειται, λοιπόν για ένα σύγγραμα, που οποιοσδήποτε μουσικόφιλος, οφείλει να έχει στη βιβλιοθήκη του και το αρχείο τού!
αυτά και για σήμερα.α! πάλι παραλιγο να το ξεχάσω! σήμερα το menu είχε κόκκορα κοκκινιστό με μακαρόνια!
φιλιάαααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!
     

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

11th Daydream

σήμερα δεν είχε πολλή δουλειά. έτσι χάζευα στο youtube. πάτησα ένα εικονίδιο με βιντεάκια από  αυστραλέζικα συγροτήματα (μουσικά, όχι σαν του Λαμπράκη...) της δεκαετίας του '80.
τα περισσότερα ήταν από αξιόλογα έως γαμάτα! ποιούς να πρωτοαναφέρω;τους Died Pretty; τους Sunnyboys; είναι πάρα πολλά τα σχήματα αυτά. έχω όμως υποχρέωση να σταθώ σε ένα: το σχήμα των Robert Forster και Grant Mclennan τους Go Betweens!
πρόκειται χαλαρά για το πιο αδικημένο pop συγκρότημα όλων των εποχών!κατά την πρώτη φάση της καριέρας τους, δε γνώρισαν την εμπορική επιτυχία που τους άξιζε! βγάζαν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο και το κοινό...
έτσι το γκρουπ απογοητευμένο και κουρασμένο διέλυσε το 1990.
εγώ τους έμαθα 5 ή 6 χρόνια αργότερα όταν έκανα εκπομπή στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Πρέβεζας, χάρη στη δισκοθήκη ενός πολύ καλού μου φίλου. ήταν το Before Holywood και είχα σκαλώσει με το Cattle and Cane.
τελικά η δικαιοσύνη απεκατεστάθει όταν οι δύο παλιοί συμφοιτητές  ανέστησαν το group και επιτέλους γνώρισαν έστω και ένα μέρος της επιτυχίας που τους άξιζε!
αυτά και γι'απόψε. σας αφήνω με το was there anything i could do? από το 16 Lovers Lane του 1988.
 ααα! σήμερα απόλαυσα ένα χωριάτικο  και ένα μπριός με τομάτα και μοτσαρέλα!!!
μιλάμε!
      

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ten storey love song

μπάλα είναι και γυρίζει
 το καλοκαίρι το 1986 το πολύπαθο Μεξικό φιλοξενούσε το μουντιάλ και ο πατέρας μου με παρότρυνε να παρακολουθήσω τους αγώνες της Βραζιλίας: " κοίτα", μου έλεγε " παίζει και ο Σώκρατες!" αναφερόμενος στο γιατρό-ποδοσφαιριστή της σελεσάο και γνωρίζοντας την ήδη εμφανισθείσα αγάπη μου για την αρχαία ελληνική Ιστορία, (όποιος το 'πιασε, το 'πιασε)
εγώ όμως εκστασιαζόμουν με το Θεό που έβαλε το χέρι του...
είκοσι χρόνια αργότερα στην ίδια διοργάνωση, και ο πατέρας μου και εγώ γαμωσταυρίζαμε τον Ματεράτσι, που με χυδαιότητες σχετικά με ''μουσουλμάνες μάνες" έδωσε άδοξο τέλος στην καριέρα του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Ζινεντίν Ζιντάν!
 στον πατέρα μου δε χρωστώ μόνο την αγάπη μου για τη μπάλα.
μου κληροδότησε την αγάπη για το διάβασμα, τη μουσική, τα βινύλια κ.τ.λ.
του οφείλω την τοποθέτηση προς τα Αριστερά. την υποστήριξη των αδικημένων όλου του κόσμου.
ήταν έντιμος, ηθικός. δίκαιος, ειλικρινής και ψυχάρα!!!
σε ευχαριστώ για όλα και καλό ταξίδι!


   
 

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

cat's lives

καλημέρα!
πώς είμαστε; εγώ αυτή τη στιγμή είμαι οκ, αν και λίγο τσιτωμένος για δύο λόγους: 
α) σε δυόμιση ώρες ξημερώνει, ακόμα δε μ' έχει πάρει ο ύπνος και έχω ένα σωρό δουλειές να με περιμένουν, όπως, να κουρευτώ επιτέλους, να να συγυρίσω τα ασυγύριστα κτλ.
β) μερικές φορές ακόμα και το να φας μια σαλάτα του σεφ χωρίς να σηκωθείς αρκετές φορές, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητο...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
είμαι όμως κάτι παραπάνω από οκ, για τους εξής λόγους:
α)επιτέλους ακούω μουσική σαν άνθρωπος -συγκεκριμένα ακούω το wilderness heart των σπουδαίων ψυχεδέλοheavy black mountain.
b) έχω έτοιμη την αυριανή εκπομπή μου στον indieground ( www.indiegroundradio.com ) 14:00 με 16:00!
 
ξέρω ότι τελευταία απέχουν χρονικά πολύ οι αναρτήσεις μου και αυτό σε καμία περίπτωση δε γίνεται εσκεμμένα! απλά οι εργασιακές μου υποχρεώσεις εσχάτως μου αφαιρούν κάθε όρεξη για κάτι το δημιουργικό, και σε συνδυασμό με κάποιες εξελίξεις δημιουργούν ένα οκνηρό κοκταίηλ!!!
όπως και να 'χει η εμφάνιση του Ty Segall την Τετάρτη 4 τρέχοντος στο ΑΝ στα Εξάρχεια σου δίνει κάτι να περιμένεις!

εκτός από τη σαλάτα του σεφ έφαγα μία μπαγκέτα με κοτόπουλο και ροκφόρ!!! μούρλια!!!

σας φιλώ και σας αφήνω με το καθιερωμένο video!

          savages "fuckers"

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

eight days a week

34 years and on...
σαν σήμερα πριν από 34 χρόνια ο Ian Curtis, τραγουδιστής και στιχουργός των Joy Division, εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο...
δεν ήταν ο πρώτος και σίγουρα όχι ο τελευταίος αυτόχειρας του rock 'n' roll.
η πρώτη μου επαφή με τη μουσική των Joy Division ήταν στο λύκειο όταν πρωτοάκουσα το Love Will Tear Us Apart. μετά αγόρασα (σε βινύλιο εννοείται..!) τη συλλογή Substance 1977-1980, και ακούγοντας τραγούδια σαν το Transmission, ή το She's Lost Control κατάλαβα πως δεν υπάρχει επιστροφή!!!
ρε πούστη μου ήθελα να γράψω πολλά πράγματα για τον Ian και τη μπάντα του, αλλά ξέρετε κάτι; δεν έχει νόημα...
το μόνο που μου μένει να πω, είναι ότι τα τραγούδια των Joy Division και οι στίχοι του Curtis αξίζει να ακουστούν και να μελετηθούν από οποιονδήποτε θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό μουσικόφιλο! και αν πιστεύετε, ανάψτε κανά κεράκι για την ψυχούλα του Ian...!

υ.γ. είναι πρωί και έφαγα κάτι γευστικότατα μπισκότα Παπαδοπούλου με κομμάτια σοκολάτας!
μιάμμμμ!

    

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

7 and 7 is

"αν η δουλειά ήταν καλό, δε θα τη λέγαν δουλειά, θα τη λέγαν μπακλαβά"
αυτή η ατάκα ανήκει στον κύριο Μ. έναν άνθρωπο σκεπτόμενο όσο λίγοι! το πρόβλημα είναι πως όσο περνά ο καιρός, τόσο βλέπω ότι έχει δίκιο... άλλο "δουλειά" και άλλο " εργασία". η πρώτη έννοια δεν έχει τίποτα να κάνει με το δημιουργικό κόπο που βοηθά να απο-κτώνται αγαθά...προξενεί μόνο κούραση και ρουφά κάθε διάθεση για οποιαδήποτε δημιουργική-καλλιτεχνική-πνευματική ενασχόληση...μην ακούω ανοησίες του τύπου μεγαλώνουμε γιατί θα ξεράσω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ακόμα ο μόνος τον οποίο γεμίζει το επάγγελμά του, είναι αυτός που απασχολείται με ό,τι σπούδασε (ανέκδοτο είναι αυτό)!
πόσο δίκιο είχε ο σύντροφος Κάρολος όταν μιλούσε για αλλοτρίωση του εργαζομένου από το αντικείμενο της εργασίας του...άλλος εργάζεται και άλλος απολαμβάνει τους καρπούς... ο Τσώρτσιλ, ή κάποιος άλλος, είχε πεί την εξής μαλακία: "όποιος είναι κάτω των είκοσι ετών και δεν είναι κομμουνιστής, δεν έχει καρδιά. όποιος είναι πάνω από είκοσι ετών και εξακολουθεί να είναι κομμουνιστής, δεν έχει μυαλό". συμπληρώνω: όποιος είναι μισθωτός υπάλληλος-εργαζόμενος και δεν είναι κομμουνιστής ή αντιεξουσιαστής, είναι μαλάκας και άξιος της μοίρας του!!!!!!!!!!

σήμερα έφαγα καλά! ένα burger με μπιφτέκι από κοτόπουλο με πατατούλες. μαρούλι, κετσαπ κτλ!

τον progressive rock κυκεώνα που με είχε κατακλύσει τελευταία, τον διέκοψε  μια απρόσμενα αριστουργηματική κυκλοφορία!
πρόκειται για το νέο album των afghan whigs με τον τίτλο do to the beast. το algiers θέτει από τώρα δυνατή υποψηφιότητα για τραγουδάρα της χρονιάς!!!!!!!!
παιδιά ο δίσκος είναι τόσο γαμάτος όσο ήταν και το black love! ύβρις; δεν το νομίζω!μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς γίνεται να είναι σε τόσο διαολεμένη φόρμα ερμηνευτικά-συνθετικά-εκτελεστικά ο Gregg Dulli και οι σύν αυτώ;
τέλος πάντων καλά που βγήκε και αυτός ο δίσκος, γιατί χλωμό το έβλεπα το τρέχον έτος! για να δούμε!

αυτά για τώρα. σας αφήνω με το algiers των afghan whigs που λέγαμε.
καλό ξημέρωμα!
  

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

the number of the beast

it's been along way...
ήταν που θα ήμουν πιο τακτικός, τρομάρα μου....!
πολλή καλησπέρα σας! πώς τα περάσατε αυτές τις μέρες; εγώ αφενός δούλευα (και ευτυχώς ακόμα έχω δουλειά), αφετέρου έκανα μια γνωριμία που μου έδωσε νέα ώθηση και απίστευτη όρεξη να προχωρήσω μπροστά, και, το κυριότερο με κάνει να νιώθω πως ζω ξανά!!!!!!!!!
γιαυτό και μόνο σ'ευχαριστώ!!!!!!!!!!!!!

αυτές τις μέρες άκουγα κυρίως παλιά βινύλια: Beatles, Byrds, UB 40 (το signing off εννοείται...) και λίγο Doors, μιας και χατίρια δε χαλάμε! σήμερα όμως το γύρισα στο πιο art τοποθετώντας στο πλατό τη συλλογή με τα singles ("the whole story") της Kate Bush. το ξωτικό αυτό αποτέλεσε ανακάλυψη του Dave Gilmour, ο οποίος αφού δέχθηκε ένα demo από τον αδελφό της, ενθουσιασμένος, τη βοήθησε να υπογράψει συμβόλαιο με την EMI. πρώτη επιτυχία της -και μεγαλύτερη- υπήρξε το νεραϊδένιο wuthering heights. έκτοτε ακολούθησαν αρκετοί δίσκοι και πολλές επιτυχίες, με αποκορύφωμα, όσον αφορά τη δημοτικότητα, το album hounds of love του 1985. σήμερα η Kate ακολουθεί μια πιο χαμηλών τόνων πορεία. δεν ηχογραφεί συχνά, αλλά όποτε το κάνει,...έχει λόγο!
αυτά για σήμερα! another time, same place!
και για να μη ξεχνιόμαστε, σήμερα αποτελείωσα την εορταστική μαγειρίτσα!
φιλιάαααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
     

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

five orphans

αρχή δείκνυσι άνδρα...
η παραπάνω ρήση ανήκει στον Ηρόδοτο και μεταφράζεται (στο περίπου) ως εξής: "η εξουσία φανερώνει τον άνθρωπο"

καλησπέρα και χρόνια πολλά!
τι κάνετε πουλάκια μου; πώς τα περάσατε  εν τη απουσία μου;
δυστυχώς λόγω σωματικής τε και ψυχικής κόπωσης, μου στάθηκε δύσκολο να φανώ συνεπής στο διαδικτυακό μας ραντεβού!
παιδιά δεν την πάλευα...κυριολεκτικά γαμήθηκε ο Δίας... απογοήτευση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα που έχουν να κάνουν με την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί. 
παρέα αυτή τη στιγμή που γράφω, μου κρατούν ο Adrian Borland και οι Sound με το From the Lions' Mouth του 1980 από την ετικέτα της  Korova. το επίμονο μπάσο, τα "μουδιασμένα" τύμπανα, η κλαίουσα κιθάρα και τα εφιαλτικά πλήκτρα μάλλον ταιριάζουν γάντι μ'αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ή που πρόκειται να συμβούν, όπως τότε: νεοφιλελεύθεροι τότε, νεοφιλελεύθεροι τώρα...
τέλος πάντων δε θέλω να σας αφήσω έτσι! σας χαρίζω ένα τραγούδι που με ακολουθεί (ή εγώ αυτό) τις τελευταίες μέρες. είναι το bury me deep in love των υπέροχων Triffids του συχωρεμένου David McComb!!!
φιλάκια! 
υ.γ. σήμερα τραχανάς... νηστεία!!!

<iframe width="480" height="360" src="//www.youtube.com/embed/h0OwLIY9moA?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

    

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

4 to the floor!

brian eno rules!
Το Μάιο του '93, λίγο πριν τελειώσω την 1η Λυκείου αγοράζω το 173ο τεύχος του περιοδικού ΠΟΠ+ΡΟΚ. Το τεύχος περιείχε τα 15 σημαντικότερα albums ανα χρονιά της τότε 15ετίας. Για τη χρονιά 1990 είχε επιλεγεί το wrong way up των Brian Eno και John Cale. "Γιατί άραγε" σκέφτηκα... Ούτε που τους ήξερα... Στην πορεία τους έμαθα! Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα πόσο υπέροχος και όμορφος δίσκος  είναι!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο Cale απογείωσε τους Velvet Underground και τους Stooges. O δε Eno τους πάντες: Από τους Genesis και τους Roxy Music μέχρι τους U2!
Βρίσκουμε λοιπόν δύο ιδιοφυΐες στα καλύτερά τους! Και το απίστευτο είναι ότι οι συνθέσεις είναι τόσο απλές μα τόσο εύστοχες και τόσο όοοοοοοοοομορφες: πόσο συχνά ακούτε τόσο τέλεια τραγούδια σαν το Spinning Away; Και να σκεφτείτε πως το πρωτοάκουσα στο O.S/T της ταινίας the beach από τους Sugar Ray....
Πρόσφατα κατέβασα το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του Brian Eno και ήδη πιστεύω ότιέκανα επένδυση!!!!!!!!!!!!!!!
Ακούστε για παράδειγμα το No Pussyfooting του 1973, όπου συνεργάζεται με τον Robert Fripp! Τα textures του Eno στροβιλίζονται με τα σόλο του τεράστιου Art Rocker!
Όπως και να'χει,το πράγμα έχει πολύ ψωμί!
Σας αφήνω τώρα μιας και οι μπύρες που κατανάλωσα ήδη κάνουν τη δουλειά τους....................................
ΆΑΑΑΑΑΑΑΑ! σήμερα έφαγα  ένα μίνι κλάμπ Γειάαααααααααααααα!

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

τρίτη (και φαρμακερή;)

μισθωτή σκλαβιά...
Πώς περάσαμε σήμερα πουλάκια μου; Ελπίζω ότι η επίσκεψη της Bundeskanzlerin δεν σας ταλαιπώρησε πάρα πολύ...!
Η σημερινή μέρα έφυγε εεέτσι. Μουσική ελάχιστη, λόγω πολλής δουλειάς. Πολλή δουλειά, μα δυσανάλογα μικρός μισθός, γαμώ τη σχολή του Σικάγο όλη...
Το ευχάριστο είναι ότι μίλησα μετά από καιρό με μια πολύ καλή φίλη, η οποία πέραν των άλλων και αφού ανέχτηκε το παραλήρημά μου, με πληροφόρησε για την ύπαρξη διαδικτυακού σταθμού που παίζει αποκλειστικά progressive rock και progressive metal! Αρρώστια! 
Τι άλλο... α ναι! στην εκπομπή songs of love and hate στον indieground, με το απίστευτο love buzz των επίσης απίστευτων Ολλανδών Shocking Blue, θυμήθηκα ότι πέρασαν 20 χρόνια από την αυτοκτονία του Kurt Cobain. Τότε πήγαινα Λύκειο και είχα στενοχωρηθεί, και επειδή ήμουν φαν (ποιος ξέρει τι άλλο θα έβγαζε ο μακαρίτης), αλλά και επειδή ο Kurt ήταν πολύ νέος για να χαθεί( ήταν 27 ετών). Τα έπαιρνα ακόμα με πολλούς μαλάκες που τον κράζανε επειδή αυτοκτόνησε, ότι ήταν δειλός και άλλες πίπες! Δε γνωρίζω για πιο λόγο επέλεξε να αυτοκτονήσει. Φαντάζομαι θα είχε τους λόγους του. Θέλω μόνο να τον ευχαριστήσω για τρεις λόγους: Bleach, Nevermind και In Utero. 
Και για άλλους λόγους! Ο σημαντικότερος; Το D-7 των Wipers, μιας μπάντας από το Portland του Oregon, απίστευτα αδικημένης από τη φήμη. Ο συγχωρεμένος μαζί με τον Thurston Moore των τεράστιων Sonic Youth, είχαν επιμεληθεί ένα δίσκο με διασκευές στα τραγούδια των Wipers και του ηγέτη τους Greg Sage!
Όπως και να 'χει Kurt, εύχομαι να'σαι ήρεμος και να μη σου πρήζει τ'αρχίδια ο κάθε μαλάκας σκατόβλαχος!

Αυτά και από μένα καμάρια μου. Σας αφήνω να φάω τα φασόλια μου...
Καλό ξημέρωμα!
      

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

να τα πούμε και μέρα

νηστικό αρκούδι...
πόσα πράγματα μπορεί να πει κανείς για το φαϊ και μάλιστα για το καλό φαϊ, ή ταϊ που θα έλεγε και ο πατέρας μου.
Πριν λίγο τσάκισα μια περιποιημένη χωριάτικη. Ήταν κομπλέ! Φετούλα, ντοματούλα, αγγουράκι πιππεριά κτλ!
Όλα αυτά με συνοδεία Cockney Rebel, "The Psychomodo"!
Όποτε ακούω κάποιο από τα τραγούδια του Steve Harley, αφ' ενός θέλω να ευχαριστήσω το Λεμονοστίφτη, αφ' ετέρου με πνίγει το δίκιο! Δεν είναι δυνατόν να τον θυμόμαστε μόνο όταν ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης) τραγουδάει το Sebastian, και να παραβλέπουμε κομματάρες σαν το Hideaway, Mr Soft, The Ritz, Make me smile( come up and see me) κ.α.! Ψιλοθυμίζει την περίπτωση των Smiths όπου όλα τα mainstream μαγαζιά παίζουν μόνο το bigmouth strikes again!!!
Κάτι τέτοια γίνονται και νομίζει ο κόσμος ότι πρόκειται για one hit wonders...!
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δε θα έλεγα πως είμαι ειδήμων στον Steve. Απλά όταν ακούω τη φωνή του αντιλαμβάνομαι απόλυτη ειλικρίνεια, με την έννοια ότι ο φίλος μας μάλλον καταλαβαίνει ότι δε θα φτάσει ποτέ τους ήρωές του (γιαυτό άλλωστε τους έχει ήρωες). 'Εχει όμως επίγνωση τού ταλέντου τού, όποιο και αν είναι αυτό, και εν τέλει καθίσταται μοναδικός!!!
Ο μόνος άλλος μουσικός που μπορώ να σκεφτώ με αυτή την ιδιαιτερότητα, είναι ο Donovan. Λέτε να είναι τυχαίο που τον αποκαλούν Βρετανό Bob Dylan; Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως είναι άδικο... Σ'αυτό τουλάχιστον ο Harley την σκαπούλαρε!
Μιλάμε!
     

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

the first kick

first things first!

Αυτό που κάνω τώρα το περίμενα και το σχεδίαζα μήνες τώρα, χωρίς καλά-καλά να πιστεύω πως υπάρχουν αναγνώστες που θα ενδιαφέρονταν να διαβάζουν τα γραφόμενά μου.... Αντίθετα άνθρωποι σαν το λεμονοστίφτη δεν έπαυαν να με πιέζουν να το κάνω.
Να'μαι λοιπόν κι εγώ εδώ με το blogάκι μου...!
Λίγα πράγματα για μένα:
1) Ακούω μανιωδώς μουσική. Δεν είναι απλά ένα χόμπυ. Είναι υπαρξιακής φύσης ζήτημα! Απλά ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου, αν ζω για να ακούω μουσική, ή το ανάποδο. Όχι πως έχει σημασία αλλά...
το είδος που με συγκινεί ιδιαίτερα, είναι αυτό που οι μουσικολόγοι όρισαν ότι ξεκίνησε το 1955. Μαζί όλες οι παραφυάδες και τα υποείδη του. Γιαυτό λοιπόν να περιμένετε αρκετές δημοσιεύσεις σχετικά με το rock 'n' roll ( όσοι το μαντέψατε, μπράβο! όσοι όχι, δεν πειράζει!!!)
2)Είμαι αθεράπευτα υποκειμενικός, όσο κι αν προσπαθώ για το αντίθετο...! Αυτό όμως θα το δείτε στην πορεία.
3)Είμαι καλοφαγάς, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι σας πολυ-ενδιαφέρει...

Πολλά θα μπορούσα να γράψω ακόμα, αλλά ας αφήσουμε να αποκαλυφθούν στην πορεία. Έτσι πιστεύω πως θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Τέλος να σημειωθεί ότι το όνομα οφείλεται στο corpse uncut. Δε γνωρίζετε τι είναι, αλλά δεν πειράζει!Γνωρίζει αυτό! Αυτά για απόψε! Καλημέρα!