να τα πούμε και μέρα

νηστικό αρκούδι...

πόσα πράγματα μπορεί να πει κανείς για το φαϊ και μάλιστα για το καλό φαϊ, ή ταϊ που θα έλεγε και ο πατέρας μου.

Πριν λίγο τσάκισα μια περιποιημένη χωριάτικη. Ήταν κομπλέ! Φετούλα, ντοματούλα, αγγουράκι πιππεριά κτλ!

Όλα αυτά με συνοδεία Cockney Rebel, "The Psychomodo"!

Όποτε ακούω κάποιο από τα τραγούδια του Steve Harley, αφ' ενός θέλω να ευχαριστήσω το Λεμονοστίφτη, αφ' ετέρου με πνίγει το δίκιο! Δεν είναι δυνατόν να τον θυμόμαστε μόνο όταν ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης) τραγουδάει το Sebastian, και να παραβλέπουμε κομματάρες σαν το Hideaway, Mr Soft, The Ritz, Make me smile( come up and see me) κ.α.! Ψιλοθυμίζει την περίπτωση των Smiths όπου όλα τα mainstream μαγαζιά παίζουν μόνο το bigmouth strikes again!!!

Κάτι τέτοια γίνονται και νομίζει ο κόσμος ότι πρόκειται για one hit wonders...!

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δε θα έλεγα πως είμαι ειδήμων στον Steve. Απλά όταν ακούω τη φωνή του αντιλαμβάνομαι απόλυτη ειλικρίνεια, με την έννοια ότι ο φίλος μας μάλλον καταλαβαίνει ότι δε θα φτάσει ποτέ τους ήρωές του (γιαυτό άλλωστε τους έχει ήρωες). 'Εχει όμως επίγνωση τού ταλέντου τού, όποιο και αν είναι αυτό, και εν τέλει καθίσταται μοναδικός!!!

Ο μόνος άλλος μουσικός που μπορώ να σκεφτώ με αυτή την ιδιαιτερότητα, είναι ο Donovan. Λέτε να είναι τυχαίο που τον αποκαλούν Βρετανό Bob Dylan; Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως είναι άδικο... Σ'αυτό τουλάχιστον ο Harley την σκαπούλαρε!

Μιλάμε!