τρίτη (και φαρμακερή;)

μισθωτή σκλαβιά...

Πώς περάσαμε σήμερα πουλάκια μου; Ελπίζω ότι η επίσκεψη της Bundeskanzlerin δεν σας ταλαιπώρησε πάρα πολύ...!

Η σημερινή μέρα έφυγε εεέτσι. Μουσική ελάχιστη, λόγω πολλής δουλειάς. Πολλή δουλειά, μα δυσανάλογα μικρός μισθός, γαμώ τη σχολή του Σικάγο όλη...

Το ευχάριστο είναι ότι μίλησα μετά από καιρό με μια πολύ καλή φίλη, η οποία πέραν των άλλων και αφού ανέχτηκε το παραλήρημά μου, με πληροφόρησε για την ύπαρξη διαδικτυακού σταθμού που παίζει αποκλειστικά progressive rock και progressive metal! Αρρώστια! 

Τι άλλο... α ναι! στην εκπομπή songs of love and hate στον indieground, με το απίστευτο love buzz των επίσης απίστευτων Ολλανδών Shocking Blue, θυμήθηκα ότι πέρασαν 20 χρόνια από την αυτοκτονία του Kurt Cobain. Τότε πήγαινα Λύκειο και είχα στενοχωρηθεί, και επειδή ήμουν φαν (ποιος ξέρει τι άλλο θα έβγαζε ο μακαρίτης), αλλά και επειδή ο Kurt ήταν πολύ νέος για να χαθεί( ήταν 27 ετών). Τα έπαιρνα ακόμα με πολλούς μαλάκες που τον κράζανε επειδή αυτοκτόνησε, ότι ήταν δειλός και άλλες πίπες! Δε γνωρίζω για πιο λόγο επέλεξε να αυτοκτονήσει. Φαντάζομαι θα είχε τους λόγους του. Θέλω μόνο να τον ευχαριστήσω για τρεις λόγους: Bleach, Nevermind και In Utero. 

Και για άλλους λόγους! Ο σημαντικότερος; Το D-7 των Wipers, μιας μπάντας από το Portland του Oregon, απίστευτα αδικημένης από τη φήμη. Ο συγχωρεμένος μαζί με τον Thurston Moore των τεράστιων Sonic Youth, είχαν επιμεληθεί ένα δίσκο με διασκευές στα τραγούδια των Wipers και του ηγέτη τους Greg Sage!

Όπως και να 'χει Kurt, εύχομαι να'σαι ήρεμος και να μη σου πρήζει τ'αρχίδια ο κάθε μαλάκας σκατόβλαχος!

Αυτά και από μένα καμάρια μου. Σας αφήνω να φάω τα φασόλια μου...

Καλό ξημέρωμα!